Havadan Sudan

Prag semalarında havalar tekrardan inişe geçti sayın okurlar. Bir süre eksi dereceleri görücez geceleri gibi. Şu anda dışarıda hava sıcaklığı -2 derece, ben ise sıcacık evimde mutlu mutlu kahvemi içiyorum.

Evet evet okuyucu, inanılmaz gerçekleşti ve son 2 haftadır sıcak bir evimiz var (tabi bu noktaya kadar burada yazmamış olsam da birden fazla kere soğuk sebebiyle ölüm tehlikesi yaşadık, beraber yaşamadık tabi Kuzey ile, farklı farklı zamanlarda da yaşadığımız oldu, malum eve aynı saatte gelmiyoruz bazen).

Tabi şimdi bu ısıtıcının çalışır hale gelmesi hadisesinin arkasında biraz uzunca bir hikaye var, beklenildiği gibi bir düğme açarak olmadı bu iş. Öncelikle ben sigortadan bu meretin şalterini buldum, açtım, çocuk ışıkları yakıp kapatıp bana göz kırpmaya başladı. Biz oluşan hafif ısı ile evde sevindirik olup tam halaya çıkmışken (burada abartı var sanma ey okur, 2-3 kere ölümden dönünce insan ne yaptığını şaşırıyor), kısa bir süre sonra farkettik ki basınç azlığından ikaz ışıkları eşliğinde kombimiz tekrar buz gibi olmaya başlamış.

Gel zaman git zaman, şalterleri kaldır indir zaman, bulduğun her yere her şeyi sok çıkar zaman, benim kafam bir miktar attı. Şimdi hep beraber benim kafamın biraz atmasının görsel yansımasına bakalım: ben kombinin önünde kocaman açılmış gözlerle boş boş bakıyorum, önümde tüm kapağı sökülmüş telleri boruları çıkmış bir kombi, ayağımda vidalar kapaklar, önümde bir boru ve ucundan siyah renkli su parkeye akıyor.

Öncelikle bu durum karşısında dedim ki: #@½½%+&!!!!!! (incomprehensible swear word) (niye ingilizce yazıyorsun ulan tepkisine karşı yumuşatılmış türkçe çeviri: muagoodddduuuuuwöeaaaaaaa).

Şimdi burada bir açıklama yapmak istiyorum. Ben hayatımda tek bir vana tipi gördüm. Kapalı iken vanayı çevirince açılan ve açtıktan sonra geri çevirince kapanan vana. Ha bu benim deneyimsizliğimden kaynaklanmış olabilir okur. Bizim kombinin vanası bunlardan değilmiş. Zira kendisini açtım, su akmaya başladı, geri çevirdim, bütün beklentilerime karşın vana kapanmadı. Artan sinir ile beraber artan güç seviyesine rağmen, vana gene de kapanmadı. Ben de bu dehşet durum karşısında yapılabilecek tek şeyi yaptım. Suyun bitene kadar akmasını bekledim (evet bunu da yaptım okuyucu). Basınç sıfıra inince de, muhteşem teknik yaklaşımımla, söktüğüm her şeyi yerine tam olarak taktım, duvarı ve yeri sildim, arkamda hiç bir delil bırakmadığımdan emin olduktan sonra ev sahibini aradım.

Ev sahibine tabi ki bu durumu söylemedim, sadece, "ya abi naber, hal hatır sorucaktım, nasıl keyifler? bir de bizim kombi çalışmıyor su yok diyor, nedir?" dedim. Ev sahibi eve kocaman alet çantası, 2-3 adette boru ile girdiğinde zaten bunu kendi başıma yapamayacak olduğumu anladım (lan o saatten sonra anlasan ne olucak, duvar siyah oldu, sonra sildim süper gerçi, ev sahibi geldiğinde cillop olmuştu). Sonra ev sahibi boru moru uğraşırken, hahaha abi bak sohbet ederken vakit nasıl da geçiyor benim de ofise gitmem lazım hadi öptüm çok dedikten sonra evden hızlıca kaçtım.

Geldiğimiz de artık sıcak bir evimiz ve çalışan bir kombimiz vardı. Biraz inceledim sonra içerisini, yerde hafiften su izleri, duvarda nem falan vardı. Tahminen boru adamın suratına patladı, geçmiş olsun diyorum, o kadar kira alırsan bunlara da kaytlanıcaksın (adamın suratına bir daha bakmamayı umuyorum, feci girebilir bana).

Ayrıca geçen haftasonu 3 günlüğüne Paris'e gidip muhteşem bir mini tatil yaptım okuyucu. Ama turistik olarak anlatıcak pek bir şey yok o yüzden bir şey yazmıyorum (Paris len işte, demir kule, notr' dame kamburu, beyaz kilise, leş fransızlar bitti zaten, önemli olan tatilin genel konsepti).

Öksüz Blog v.2.0

Orda bir blog var uzakta, O blog benim blogumdur (burda uzatıyoruz r'yi), yazmasam da(uzatın, uzatın daha coşkuyla ama, arka sıralar siz de), çizmesem de (evet evet, kapanışa geliyoruz, grand final), o blog benim blogumDUUUEEEAAAARRRRRRRRRRRRRRRRRRRR. (evet Grand oldu oldukça).

Gene hiç bir şey yazamaz oldum ey okur, elim ayağım bağlandı, kelimeler tükendi, klavyem bozuldu, monitörüm götlük edip kapanıp durmaya başladı, her an yağmur yağıyor, havalar çok soğudu, bira şişeleri mutfak masasını kapladı yemek yapamıyoruz, elektrikler kesik, açlıktan ne dediğimizi bilmiyoruz, durum çok ağır okuyucu, oksijenimiz bitmek üzere, artık sırayla nefes alıp veriyoruz, ben bunu yazarken Kuzey iki nefes sıramı kaptı, farketmedim sanıyor, siz bu satırları okurken belki ben çok uzaklarda olucam, bu yanaklarımdan aşağı süzülenlerde ne acaba, ışık... , ışığı görüyorum...hnkkkkkk.

Ben bunları yazarken müdürümün bana garip garip bakmaya başlaması sebebiyle biraz toparlamam gerekti sevgili okur, arada nefes almayı da unutmuşum.

"Muhteşem Evimiz Osman"© (evin adını Osman koydum) içerisinde hala internet konusunda, bir miktar problemim olduğu için (!#$@), blog mlog yazamaz oldum. Ama çok yakında evden canlı yayın yapıcam (oha).

There is no place like home v.2.0

Sancılı ve uzun süreli ev arayışlarından sonra (burada sancılının içerdiği temel anlam o süreç boyunca kuzey ile yatmak zorunda kalmam, bu yüzden de 3 hafta boyunca nerdeyse hiç uyumamış olmam tabi, bunu maksimum acısız hale getirmek için geceleri arka planda klasik müzik açmak falan bile işe yaramadı), bulduğumuz iki evin de kaderin cilveleri sonucu (cilve milve değil, dallama evsahibi bunun da çevirisi) elimizden kaçmasından sonra, pazartesi günü evimizi bulabildik. Şaka gibi bir şekilde, pazartesi öğlen evimiz yoktu, bizi arayan güzel komisyoncumuzun, sizin bile beğenebiliceğiniz bir ev buldum demesi üzerine akşam 6 da evi görmeye gittik, 5 dakika sonunda tutuyoruz dedik, 1 gün sonra kontratı imzalayıp eşyalarımızı taşıdık.

Suratlarımızda oluşan o melekvari gülücüklerin arkasında yatan gerçek anlam ise, "muhahah ayrı yataklarımız oldu artık, sonundaaaa" haykırışlarıydı.

Gerçekten ev her açıdan içimize sindi. Bir kere dubleks ve ben üst katta kalıyorum. Katilvari bir merdiven var, ve ben her ne kadar üst katta kaldığım için mutlu da olsam, o merdiven rüyalarıma girmeye başladı. Gözümün önünden bir gece eve geldikten sonra, o merdiven ile başıma gelebilecek bütün kanlı sakatlanma ve/veya ölüm şekilleri geçiyor. Şimdi evi anlatmanın ne kadar sıkıcı bir şey olduğunu hissettim bir anda, aman güzel bir ev işte. Buyrun resimler.

"Bloody Fucking Stairs":

Hiç kullanmayacağımız mutfak gereçleri:

Saloon:

Binanın önündeki dört araba da benim:

Osman keyfin nasıl?

Annemlerin yanına geri döneli bir hafta oldu (şimdi niye annemlerin yanı, niye babamların yanı değil? sana soruyorum, arkadaki alooo). Evet çok değişik, tam 3.5 sene sonra, özellikle daha ilk günden annemi, üzerime gelme diye ağlatarak zaten öküzlüğümü kanıtladım, sonra tabi, annecim ya neden ağlıyorsun, ya bak o anlamda demedim diyerek öküzlüğümü her ne kadar ört bas etmeye çalışsamda olmadı tabi. Altı üstü 1 ay kalıcaksın evde, çök kenara, çocukluğunu bil değil mi? (değil)

Tabi şimdi merak edenler olur diye düşündüm kendi kendime, Osman nasıl? keyfi yerinde mi? yerini yadırgadı mı, var mı bir isteği? Valla şimdi Osman, temizlikçimiz sağolsun yerini buldu, capon bir hatunun hemen arkasında hemde.

Şimdi tabi ilk bakışta burda, sanki Osman o camı kırmaya çalışıyormuş gibi geliyor. Osman sapıktır tabi, ama o kadar değil okuyucu abartma, onlar ayrı dünyaların insanı zaten. Ama bir sabah kalkıpta o cam kafesi kırık bulursam, ıslak baseball sopamla girerim Osman'a hiç acımam. Ama işte, işin özü budurki hali, keyfi yerinde benim çocuğun. Tam gider iken, kendisini kış uykusuna yatırmayı umuyorum, bensizliğe dayanabilsin diye.

Ayrıca o buzağı da inatla orada duruyor (boğa lan o ne buzağısı). Birde Osman'a fantasia şapkasını takınca bir anda dört kulak oldu, zaten kafam kadar kulakları vardı, tabi şu anda giderek konudan uzaklaşıyoruz. 3.5 yıl sonra ev bir değişik...

Dancing in the thrash

9 büyük torba çöp attım bugün evi toplarken, ki bu yeni başlamış halim. Çöp içinde yaşıyormuşum yıllardır haberim yokmuş. O değilde, buzdolabını bulamıyourum, kaza ile torbalarla attım mı ki...

Çok enteresan şeyler buldum dolapları karıştırdıkça, insan bir yere bir şeyi koyarken iyi düşünmeli, bunu buraya niye koyuyorum, bu gerçek hayatta ne işimize yarayacak ki diye.

Uzun eşek

Ev toplama modunda dolapları karıştırıp, gereksiz şeyleri soğuk ve karanlık bir boyuta gönderirken (çöp kutusu oluyor bu aslında), uzun bir süredir dolapta unuttuğum Evangelion robotlarımı buldum. Biraz oralarını buralarını mıncıkladım, çıkan yapıştırmalarını düzelttim, biraz hal hatırlarını sordum, bir kahve ikram ettim falan. Sonra tabi evde sıkılma psikolojisi sonucunda abuk subuk şeyler yapmaya başladım. Şimdi de utanmıyorum bunları afişe ediyorum.


"Baltalar elimizde, güç kablosu belimizde, biz gideriz eşeğe hey eşeğe..."

Eva 02 - lan 00 belim kırıldı insene artık...
Eva 00 - Tek mi, çift mi, söylesene...
Eva 02 - kızım elinde balta tutuyosun, teki çifti mi kalmış..., zaten kafam sıkıştı...
Eva 01 - çiftttt, çiftttttt
Eva 00 - hahaha, bilemediniz, tek balta var elimde...

Birde alakasız böyle bir güzelliğim var, özene bezene 4 günde bitirmiştim bunu, ama orasını burasını tutar tutmaz elimde kalıyor, deli ediyor beni, o yüzden böyle otursun dursun bu. Bir noktada uzun eşeğe katılmak istedi ama boyut farkı sebebiyle anlamlı bulmadı kimse bu fikri. Bir noktada diğer mecha maketleri ile birlikte aile fotoğrafı çekmeyi planlıyorum.



- Your wish is my command master...
- Ne?
- Emir diyorum, bacaklarım uyuştu, söyle de kalkıyim, ow ow ow dizlerim, ow aman diyim.

4 duvar ve ben

Nisan sonu evimden çıkıyorum. Çok enteresan bir duyguymuş bu. Her ne kadar geçen baharda buna yakın bir şeyler yaşamış olsamda şimdi daha bir gerçekçi oldu. Son kiramı yatırdım bugün, hatta benden sonra kalacak olan arkadaşı bile ayarladım. Ev sahibim ve emlak komisyoncum ile helalleştim (nası nası?), çok duygusal anlar yaşadık beraber. Ev sahibim göz yaşlarını tutamadı önce, inci taneleri gibi akmaya başladı yaşlar gözlerinden aşağı. Komisyoncunun gözleri doldu arkasından, "sen yapma bari abi zor tutuyorum zaten kendimi" derken sesi tiremeye başlamıştı bile.

Bir duygu çemberi oluşturduk hemen oracıkta, "helal edin hakkınızı" dedim tutamayıp kendimi. "HELAL" diye bağırdılar tek ağızdan (olsun demediler sanki...), "bir daha" dedim, "HELAL" dediler tekrar, "bir daha" dedim, bir sessizlik oldu, uzatmadım, ama dolmuştum artık, fışkırıyordu duygular her bir tarafımdan, oramdan buramdan, hop dedim, kaldırdım elleri, halaya çıkıverdik hemen oracıkta, iki adım sağa bir adım sola, hop diz kır tekrar kalk iki adım sağa, baktım halay başı kim belli değil, mendil yok bir şey yok, oradan bir bakkala girdik, bir kutu selpak, hazır gelmişken bir ice tea bir de vivident aldık, sonra gururlu bakışlarla çıktık bakkaldan.

Çok duygusaldık, coşuyorduk ileri geri, ama tabi ticaret ile arkadaşlık beraber gitmez, ev sahibi tutamadı kendisini,
-murat'çım ya biliyorsun son kira depozitoya sayılmaz
-sayılmaz mı be güzel abim
-e sayılmaz murat'çım
-şu güzel ortamı bozmasak abim
-sözleşmede yazıyor (ne oldu murat'çıma ha? bu kadar kolay mıydı her şey)
-hadi ya
(sessizlik, ama halay devam ediyor tabi biz gidiyoruz tutturmuşuz, komisyoncudan ses yok)
-tamam o zaman abim, yarın yatırırım da sen önüne bak istersen

Tansaş poşetli bir teyzeyi sıyırageçtik narin hareketlerle
-o değil de bu yeni arkadaşta geliyor ne güzel, bizim komisyon ne olacak?

Komisyoncu bu yüzden susuyormuş 2 dakkadır, bıraktım terli ellerini ikisininde. "eee yeter be sıçtınız içine güzelim halayın". Gösteriverdim tepkimi de, ama havada hala o lavuk duygusallık vardı, sert kelimeler yumuşayıveriyorlardı ağızdan kulağa giderken. Neyse yolladım çocukları evlerine.

Şimdi hangi eşyaları götürsem yanımda diye bakınıyorum. Halılar, bir iki tabak çanak, özel eşyalarım. Profilo'ya bakan duvarı da götürmek istedim ama demirbaşmış, cereyan yapar dediler bir de. (sokak kapısını söktüm ama kimse farketmeden)


Unuttum sanmayın keratalar, fotoğraf çekilirken (fotoğraf evt) ice tea'yi çoktan içip bitirmiştim, yolda geçerken çöpe bıraktım.