Tarihi Kent
Bu sabah gene uyuyamadığım bir gece ertesinde, salak saçma bir saatte kalkarak, duş, traş, minimalist tostcuk aksiyonlarının ardından işe doğru yöneldim. Aslında işe doğru yönelmedim, zira beni işe götüren tramvayın güzide durağı zıt yönde, bu yüzden aslında durağa yönelmiş oluyorum, ama niyetim işe doğru, bu sebeple bunu göz ardı edebiliriz, yani aslında niyetim de işe doğru değil, manyak mıyım, niyetim de aslında geri evime doğru, ya da ne biliyim hemen yakındaki parka ya da beer garden'a, ne gereği var işe gitmenin... evet işte, işe doğru yöneldim sonuçta.
Dokuz numaralı tram uzakdan yaklaşırken (aslında sadece 100 metre ötedeki köşeyi dönerek geliyor, yani benim en uzak kavramım 100 metre burada), ben de her sabah olduğu gibi zaman çizelgesini inceleyen turistleri inceliyordum, bazen çok güzel turistler oluyor.
Tram kapısı açıldığında son derece kibar doğam gereği, inen insanlara yol verdikten sonra kendimi içeriye doğru attım, attım ve nerdeyse gözüme bir kaç parça tüy giriyordu. Ama girmedi. Olay sonrasında ani bir zoom out yaparak, noluyoruz ulan ünlemimi ağzımdan dışarı salmadan duruma hakim olmak istedim. Gerçekten de tüyler vardı tam suratımın önünde, tüy sonuçta neden heyecanlanıyorsun anlamadım. Sonra anladım gerçi. Tüyler bilumum tahta okların sırtında durmaktaydılar. Bunu kabullendikten sonra önüme döndüm, tavandaki demirlerden birisine tutundum ve tram'in kalkmasını beklemeye başladım.
Kısa bir süre sonra, herhangi bir ortaçağ bilgisayar oyununda olmadığım dank edince, kafamı hiç ilgilenmiyormuş edası ile sağa doğru çevirdim. Hiç başarılı olamadım zira yaklaşık 1 dakika kadar kafamı geri çeviremedim. Evet o tüyler gerçekten de tahtadan okların sırtında durmaktaydılar. Pardon sırtınızda oklar duruyor demek isterken, susakalan insanlar gibi ben de, hemen bu isteğin ardından, kişinin elinde tuttuğu yaya odaklandım. Şimdi tabi aslında yayı olmayan bir insanın bir sürü ok taşıması hiç anlamlı olmayabilir.
Bu er kişinin en güzel yönü ise, bu enteresan objeleri, onun bunun işe giderken sırt çantasını, dizüstü bilgisayarını taşıması gibi taşıyor olmasıydı. Son derece rahat bir şekilde, tek eli yayında, tek eli tram'in demirlerinde, sırtında okları ile. Sonradan ufak ufak açıldıkça farkettiğim ise, yayın tamamen basit bir şekilde el yapması olmasıydı. Oklarda pro oklar gibi değildi, daha çok çakı ile düzleştirilmiş ufak tahtalara, şanssız bir güvercinin sürtülmesi ile oluşturulmuş bir hali vardı. Okların durduğu çanta deriden, el dikişi ile tutturulmuştu. Üzerindede maksimum sadece yeşil bir t-shirt ve pantolon vardı (evet evet bariz ranger ya da druid).
Onun doğallığı karşılığında neredeyse dönüp, "pardon kardeş savaş hangi duraktaydı? ben buralarda yeniyim de" diyecektim, demedim, desem de anlamayabilirdi çeklerle iletişim konusunda problemlerim var. Ben de sustum onun yerine, ofisimin durağına gelmiştik bile zaten. Prag gerçekten de tarihi bir kent ya dedim kendi kendime. Sonra sıkıcı bir iş gününe başlamak için ofisime yöneldim. (bu noktada doğru oluyor evt, duraktan inince hemen karşımda görebiliyorum ofis durağımı, doğrusal anlamda doğru, düşünün o derece doğru yani)
