Rokfor Peyniri

Ey okuyucu gene bir kaç yüzyıl oldu son yazımdan beri. Bu kadar hevesli, istekli (eğitimli, kariyer sahibi, görmüş geçirmiş, kahve yapabilen biri) iken nasıl olup da bu derece yazamıyor olmam beni bile gorklatıyor.

Tam yazıcam bakıyorum bilgisayarım bozulmuş, o halloluyor sular gitmiş, ha su geliyor, bakıyorum cüzdanımı almayı unutmuşum, derken derken sonra birden uyanıyorum rüyadan noluyor ulan diyerek. Tabi ben noluyor ulan diyorum ama kimsenin dinlediği yok zira üst katta tek başıma (gerçi komşular her daim duyuyorlar beni), duvara karşı bağırıyorum (duvara karşı oldu evet, hatta öyle bile değil zira cam var karşımda, cam da değil pencere, ne ulan bu karşımdaki).

Sonra bir süre yazmayınca bakıyorum arada bir sürü şey var yazmam gereken, ama zaman geçmiş gitmiş şimdi yazsam nolur yazmasam (nolur?). Sonra bu duygu hengamesi içerisinde, titremeler eşliğinde kendime geliyorum, kalkıyorum bir kahve koymaya. Yanına da güzel bir kaşarlı, jambonlu tost, üzerine tatlı ortası reçelli kurabiyelerden (hani bu üzerinde ıvır zıvır tatlı tozlar olan eline alınca her yere dökülüp deli edenlerden, ulan onlar dökülmüyor mu yere nasıl deli oluyorum, al o kurabiyeyi fırlat duvara, ama sonra duvarı temizliycekte benim tabi). Yani burdan anlaşılacağı gibi ben uzun süredir aslında bu üzeri abudik pudra şekerli kurabiyeler yüzünden yazamıyorum okuyucu, ama buna artık bir dur dedim, hepsini çöpe attım, gene yazmaya başlıyorum.

Okuyucu aklında ufak bir soru falan kalmışsa belirtiyim, başlığın yazı ile bir alakası yok. Ama şimdi aklıma gelince canım çekmedi değil (hastasıyım çift negatiflerin).