25 Temmuz 2007

Bana başlık deme

(Yazar sessizce kapıya yaklaşır, elini kapı koluna doğru uzatır. Sessizlik içerisinde kolu indirir, duyamadığı klik sesinin getirdiği mutlulukla, yavaşça kapıyı kendisine doğru çekmeye başlar. Aralanan kapıdan içeriye doğru ufak bir bakış atar. İçeride herkes bir şeyler ile ilgilenmektedir. Kimsenin kapıya bakmadığını farkettikten sonra, yavaşça parmak uçlarında ilerlemeye başlar yazar. Aslında yazar adidas ayakkabılarının burnunun üzerinde ilerlemektedir, ama parmak uçları istenen etkiyi daha baskın olarak anlatabilmektedir. Yazar ise bunu kafasına takmadan bir kedi misali kapı aralığından geçer. Duvara bitişik olarak balerin edasıyla (bu nasıl oluyor gerçekten bir fikrim yok), salonun ucundaki masasına doğru ilerler (burada masası konseptini, masanın üzerinde duran "yazar" isimli tabela ile oluşturuyoruz). Köşeye yaklaştığı zaman, odanın kalanına ürkek bir bakış atar (kocaman salon gelip şimdi oda oldu). Herkes bir şeyler ile ilgilenmektedir, hatta kimse yazarı kaale bile almamaktadır. Yazar son 10 metreyi, 2 saniyenin altında koşarak, sandalyesine ulaşır, acil durumlar için masanın en alt çekmecisinin altına bantladığı yumuşak uçlu b2 kurşun kalemini yerinden söker. Onu oraya ilk yapıştırdığı günkü anılar bir anda gözlerinin önünden akar (korkmayın len, anlatmıycam onları). Yeni bir sayfayı çevirip yazmaya başlar... "çıt"...kalemin ucu kırılır. Ne yazık ki masanın altında acil durumlar için bantlanmış bir kalemtraş bulunmamaktadır. Yazar sonunda eeeeh diyerek en öndeki okuyucudan fazladan bir kalem ister.)

Prag'a taşınalı tam iki ay oldu. Bana sanki 6 ay (niye 6 acaba, 8, 10?) gibi geliyor olması çok ilginç. Sanki çok alışmışım, çok uzun zamandır burada yaşıyormuşum gibi geliyor.

Kuzey 20 günlük bir tatile çıktığından, ben de o arada eve maksimum sayıda misafir aldım. Amerikalı, Kanadalı, Avustralyalı derken oldukça eğlenceli zaman geçiriyorum okuyucu. Şimdi yani burdan sanki Kuzey gelmesin gibi bir anlam da çıkıyor, o değil tabi tam olarak çıkacak sonuç, korktuğum kadar sıkılmadım tek başına evde kaldığım zamanda (şimdi Kuzey bunu okur falan diye yazıyorum okur yoksa, salla, tek başıma nasıl eğlendim belli değil).

Yalnız özellikle 10 gün aralıksız ingilizce konuştuktan sonra, burda da kendi kendime ingilizce düşünmeye başladım. Almanya'da da daha önce almanca düşünmeye başlamıştım, ve zaten almancayı çok sevmediğim ve ingilizcem kadar da iyi olmadığı için, o dönemde düşünme gücüm onda birine inmişti. Yani insanın durup dururken çok iyi bilmediği bir dilde düşünmeye başlayıp, sonra o dili iyi bilmediği için iyi düşünememesi ve bir anda idiot statüsüne inmesi kadar saçma bir durum yok. Sonra titreyip napıyorum lan ben diyor insan.

Gelen misafirler ile şehri dolaştıkça şehri tanımaya başladığımı farkettim. Hala turistik olarak şehir hakkında en ufak bir fikrim yok, olmasını da beklemiyorum ve hatta istemiyorum. Ama hangi bar nerde, market, restaurant, alışveriş merkezleri nerde ayaklarım ezberlemiş, bilincimden tam emin değilim. Zira ben hala dolaşırken neyin nerde olduğunu farketmiyorum, ama sonra ayaklarım önünde durduğu zaman, aha aha biliyormuşum diyorum.

Bir de ben bazen çok salak laflar ediyorum, sonra monolog monolog kayboluyorum.

- well my grandma was blond and also had green eyes... well, in fact she still has... I guess I just killed my grandma.

04 Temmuz 2007

Öksüz Blog v.2.0

Orda bir blog var uzakta, O blog benim blogumdur (burda uzatıyoruz r'yi), yazmasam da(uzatın, uzatın daha coşkuyla ama, arka sıralar siz de), çizmesem de (evet evet, kapanışa geliyoruz, grand final), o blog benim blogumDUUUEEEAAAARRRRRRRRRRRRRRRRRRRR. (evet Grand oldu oldukça).

Gene hiç bir şey yazamaz oldum ey okur, elim ayağım bağlandı, kelimeler tükendi, klavyem bozuldu, monitörüm götlük edip kapanıp durmaya başladı, her an yağmur yağıyor, havalar çok soğudu, bira şişeleri mutfak masasını kapladı yemek yapamıyoruz, elektrikler kesik, açlıktan ne dediğimizi bilmiyoruz, durum çok ağır okuyucu, oksijenimiz bitmek üzere, artık sırayla nefes alıp veriyoruz, ben bunu yazarken Kuzey iki nefes sıramı kaptı, farketmedim sanıyor, siz bu satırları okurken belki ben çok uzaklarda olucam, bu yanaklarımdan aşağı süzülenlerde ne acaba, ışık... , ışığı görüyorum...hnkkkkkk.

Ben bunları yazarken müdürümün bana garip garip bakmaya başlaması sebebiyle biraz toparlamam gerekti sevgili okur, arada nefes almayı da unutmuşum.

"Muhteşem Evimiz Osman"© (evin adını Osman koydum) içerisinde hala internet konusunda, bir miktar problemim olduğu için (!#$@), blog mlog yazamaz oldum. Ama çok yakında evden canlı yayın yapıcam (oha).